Rukoma Sake

Hallo,

Na een maand zonder nieuws laten we eindelijk weer eens wat horen, net voor ons vertrek. We hebben zoveel meegemaakt, we weten niet goed waar we moeten beginnen met vertellen.

Toen we arriveerden in Rukoma Sake logeerden we onze eerste nacht bij de priesters. Voor ons leken de priesters echt geen priesters, het waren twee jonge mannen waarmee we de rest van de namiddag scrabble speelden. We werden uitgenodigd voor de mis van zondagochtend. Opnieuw werden we overweldigd door de prachtige muziek en atmosfeer. Wat een kleurrijke mis ! Na de mis arriveerden bij de zusters waar we vanaf dan drie weken zouden doorbrengen. We werden warm en vol vreugde onthaald.

De volgende dag, maandag, begon onze stage in het Centre de Santé van Rukoma. Net zoals in Muhima was ook hier elke ochtend een staff-vergadering, waar we ons die ochtend moesten voorstellen. We kregen een rondleiding van Soeur Marie - Mado en brachtten de rest van die dag door in de materniteit. Meteen maakten we iets spectaculair mee. Een pasbevallen mama kwam binnengestrompeld met een hele garde malade. Een van deze vrouwen droeg een rode waskom in de lucht. We vroegen ons af waar het kindje was.. Maar toen we in deze kom keken, werd alles ons ineens duidelijk.. Een tweeling, mooi geschikt in typische afrikaanse doeken, gezond en wel.. Wat een herinnering ! De volgende dagen verliepen telkens volgens het zelfde stramien. Maandag, woensdag en donderdag deden we in de voormiddag prenatale consultatis, 's namiddags weer materniteit. Dinsdag en vrijdag deden we vaccinaties en materniteit. Tijdens de consultaties leerden we zwangere vrouwen op te volgen, het palperen zit ons nu wel in de vingers ! Kleine kindjes vaccineren blijft pijn doen aan ons hart, maar was erg leerrijk.

We hebben op een heel korte tijd enorme vriendschappen opgebouwd. Geweldig hoe we zo geaccepteerd werden. Zo waren we bijvoorbeeld zeer vereerd toen we bij een van de verpleegkundigen thuis werden uitgenodigd. Ook met de zusters was het altijd lachen en hebben we een prachtige band gecreeërd. Het afscheid lag ons zwaar en we hopen om contact te kunnen behouden met hun.

Rukoma heeft ons echt verrast en enorm geraakt. Een prachtig dorp met prachtige mensen, heel leuk dat ze zo openstonden voor ons. We hebben genoten van de natuur op zijn mooist, de herders op de weg, de warmte tussen te mensen, de band tussen mama's en hun kindjes, we kunnen zo echt lang blijven door gaan..

Zo dit was ons laatste berichtje hier in Rwanda, foto's volgen..

Nu gaan we snel onze koffers pakken, een cake voor de zusters bakken en genieten van onze laatste avond hier.

Tot snel,

Jolie en catherine

week 5

Hallo!

Na een drukke week laten we nog eens iets weten! Maar geen nieuws, goed nieuws ;)!

We hebben de laatste tijd veel gewerkt, in de hoop om toch maar aan onze 40 bevallingen te geraken. Dat is ons tot op heden nog niet gelukt. We hebben er elk 26 nu.We deden toch nog maar eens een poging om een dagdienst te werken, maar helaas waren er weer 14 studenten om 4 vrouwen in arbeid op te volgen. We besloten dan maar om weer allemaal nachtshiften te gaan doen. Dit is dus erg zwaar, maar biedt ons veel meer leerkansen! We amuseren ons heel goed met de vroedvrouwen van de salle d'accouchement, ze beschouwen ons ook echt als leden van hun team. Ook de vrouwen in arbeid noemen ons Muganga (dokter/vroedvrouw), wat we eindelijk verstaan, nu ons Kinyarwanda wat uitgebreider wordt.

Ondertussen hebben we voor de eerste keer een levensechte stuitbevalling geassisteerd, en enkele dagen erna een tweede! De tweede stuitbevalling was van een kindje dat slechts 24 zwangerschapsweken oud was. We hebben ook al enkele keren naast een bevalling gegrepen, omwille van verschillende pathologische situaties waarbij een keizersnede nodig was, zoals bijvoorbeeld: littekenuterus met dreigende ruptuur, verlengde uitdrijvingsfase, malpositie, ...

We zijn deze week ook onze kleedjes die we lieten maken bij een lokale tailleur, Annonciata, mogen gaan ophalen. Vanavond doen we ze voor de eerste keer aan om te gaan eten bij de zusters, benieuwd naar hun reactie!

Vorige week donderdag bezochten we het schooltje Mana Mfasha (God, help ons voor de kinderen), samen met Lut en Live, de oprichters van dit schooltje. We leerden hen kennen bij de zusters en zij nodigden ons uit om samen een dagje door te brengen! Het was geweldig. De kindjes zongen en dansten voor ons samen met de gepassioneerde juffen. Zelden zagen we zoveel vreugde bij elkaar, we keken met tranen in onze ogen toe. We leerden ook John Bosco (directeur) en mama Gentille kennen, die een heerlijke maaltijd voor ons klaarmaakte! We weten nu ook waarom de moeders hier allemaal 2 namen hebben. Vanaf de geboorte van hun eerste kind, worden ze mama(naam van eerste kind) genoemd. Die namiddag bezochten we een lokale markt in Remri, een waar stofjesparadijs. we genoten hiervan met volle teugen. We hadden een zeer toffe dag!

Gisteren maakten we kennis met Sandra, een leerkracht in de vroedvrouwenschool van Kibungo. Ze vertelde ons wat meer over de opleiding vroedkunde in Rwanda. Het was erg gezellig!

Gisterenavond hebben we weer een nieuw restaurantje ontdekt, waar we de beste vegetarische curry aten! Jummie!

De zusters blijven ons nauwlettend in de gaten houden, dit vooral aan tafel, ze weten namelijk zeer precies hoeveel we gegeten hebben. Zelfs krijgt zusters Steven onder haar voeten omdat we volgens hun onvoldoende eten in dit tropische klimaat! Dus, we worden hier erg goed verzorgd. (Schattig!)

Deze week werken we nog twee nachten, en dan gaan we op safari. We kijken er dan ook erg naar uit na zo'n drukke werkweek!

Veel liefs,

Catherine en Jolie!

20!

Hallo allemaal,

Onze derde week zit er ook weer al op! We waren van plan om de week te starten met twee nachtshiften. Een daarvan konden we volbrengen en was een vruchtbare nacht (elk 3 en 4 bevallingen gedaan), maar helaas kwam van de volgende niets in huis aangezien Jolie haar gezondheid dat niet toeliet. We vertrokken met een koortsige Jolie, en al na een uurtje, viel ze flauw. Een hele rompslomp aan medische zorgen door onze bezorgde collega's ging van start. We moesten en zouden daar blijven totdat ze labo-resultaten over haar bloed hadden. Dit leverde niets op, ze konden ons gelukkig vertellen dat het geen malaria was, een andere diagnose bleef uit. De dokter VROEG ons zelfs of jolie misschien de griep had? Net als hij ons dit niet kon vertellen, hadden ook wij hier geen antwoord op. We besloten terug naar de zusters te gaan en vroeg in ons bedje te kruipen. Dit ziek zijn duurde nog twee dagen, maar ondertussen is ze terug kiplekker.

We besloten vrijdag een dagdienst te doen. Deze begon met een heus feest tijdens de staffvergadering, dit om te vieren dat 8 dokters opnieuw gaan studeren. We begrepen er niets van maar kregen wel allerlei drankjes en typische lekkernijen van hier. We waren alweer vergeten hoeveel studenten er wel niet zijn tijdens de dagshiften, er werd gevochten voor bevallingen. Wel zat de sfeer er goed in, het begint enorm goed te klikken met de vroedvrouwen van de dienst.We horen langs alle kanten onze namen, en ze nodigen ons uit om dezelfde shift te doen als hen. Ook zaterdag deden we een dagdienst, die begon heerlijk! Samen begeleidden we een mevrouw die beviel van haar vijfde kindje. De bevalling verliep heel rustig en intiem, we konden volledig onze eigen werkwijze toepassen, aangezien we alles zelfstandig mochten doen. We pasten zelfs skin to skin toe direct na de geboorte, hier echt wel uitzonderlijk.

Ondertussen zitten we elk aan 20 bevallingen, deze beginnen ook steeds vlotter te gaan. Ook hechten doen we nu zelfstandig. Nog ietsheel tof is wanneer we onze patiënten achteraf terug zien en we hartelijk begroet worden!

We maken spijtig genoeg ook elke dag de minder fijne kanten van ons beroep mee. Zo hielpen we een vroedvrouw met het begeleiden van een bevalling van een kindje dat drie dagen overleden was, wat voor ons ook weer erg moeilijk was. We maakten een placentaloslating mee, er werd een kindje met anencephalie geboren, jolie ontdekte een placenta bipartita, en zo zagen we reeds vele verschillende complicaties.

We hebben al verschillende keren gemerkt dat onze shiften niet altijd stoppen bij de uren die we kloppen in het ziekenhuis, maar 's nachts zijn wij nog erg actief. Vannacht deed Jolie een bevalling in het Engels (in haar dromen weliswaar, maar levensecht), ze besefte dat ze toch wel wat moe was om de bevalling volledig te doen en besloot dan maar verder te slapen. Ook Catherine maakte een helse nacht mee, en had vannacht een bloeding. Ze riep om hulp, maar niemand kwam. Jolie lag met de slappe lach naast haar. En geloof me, dat was niet de eerste keer. We roepen geregeld dingen in onze slaap van verloskundige aard. Een van de eerste keren riep Catherine luidkeels 'Pas encore!!!!', even later wist ze niet wat doen omdat de stroom was uitgevallen. Ook heel dikwijls: 'Jolie/Catherine, waar ben je?'. We hebben met andere woorden een actieve droomwereld, Lariam?

Vanaf vandaag tot dinsdag zijn we vrij. We bezochten vandaag het Kigali Genocide Memorial. Dit was erg pakkend, we werden stil bij het zien van alle foto's, de kledij en de menselijke resten van de slachtoffers. We hadden er eerder nog niet bij stilgestaan dat de vroedvrouwen waarmee we werken, onze parturiënten en zovele mensen op straat vaak van die specifieke generatie zijn dat zij dit allemaal op hun eigen manier hebben beleefd, en hier voor de rest van hun leven door getekend zullen zijn. Dit deed ons des te meer beseffen dat die verschrikkelijke tijden hun gedrag van nu wel degelijk mee bepaald. Hun eerlijkheid, vriendelijkheid, warmte voor elkaar, gelovigheid, ondernemingsgezindheid en oog voor verandering zijn opmerkelijk.

We hebben vrijdag voor de eerste keer moeten meedansen met de Afrikaanse zusters tijdens een feestmaaltijd. Waarbij ze heugelijk zaten te glimmen, dit appreciërden ze heel erg!

Nu gaan we eten in ons stam-restaurant, de Karibu.

En voor alle nieuwsgierigen, Gepetto blijft uit... We krijgen nu vooral veel vieze duidendpoten op bezoek. Gepetto verwanten lopen hier wel rond, ook veel baby-hagedisjes, maar we missen de enige echte!

Veel liefs en tot de volgende! x

week 2

Miriwe (goedenavond)!

Sorry voor het lange wachten, dit omwille van een zeer drukke week.

Na de nacht van vorige week zijn we een weekendje naar het Kivu-meer getrokken.De weg naar daar was al ongelofelijk, dit was het Afrika waar we ons aan hadden verwacht.We werden overrompeld door de mysterieusiteit van het meer. Er heerste een magnifieke kalmte in het stadje Kibuye, waar we logeerden, fijn want daar hadden we wel nood aan. In de kleine dorpjes die we passeerden, speelt het leven zich echt af op straat. We kochten er onze eerste stofjes, maakten kennis met enkele dorpsbewoners en maakten een stevige wandeling.

Maandag begonnen we de week weer met een nacht-shift. Zo deden we er drie deze week. Ondertussen hebben we elk al 8 bevallingen gedaan en 4 keer gehecht. We hebben zowel fysiologische als pathologische bevallingen en arbeiden gezien, met andere woorden: we leren hier enorm veel bij.

We kunnen ons zo stilaan behelpen op de verloskamer met wat woordjes Kinyarwanda. 'Sunica chyane' is hiervan een voorbeeldje, wat betekent 'hard duwen!'. Komt wel van pas dus.

Na deze zware week, trokken we naar Gisenye, aanbevolen door de zusters Bernardienen. Dit is een stadje in het Oosten van Rwanda, ook aan het Kivu-meer, maar wat onze kijk op Rwanda toch weer uitgebreid heeft. Kinderen die kartonnen autootjes bouwen hadden we nog niet gezien, dit deed onze ogen weer maar eens opengaan en zette ons weer aan het denken over hoe goed wij het wel niet hebben. Verder voelden we ons echt geaccepteerd, de warmte en eerlijkheid van de Rwandese bevolking is onbeschrijfelijk! We leren ook telkens weer mensen kennen met een eigen verhaal, dit raakt ons vaak!

Vanochtend hebben we voor de eerste keer sinds onze aankomst in Rwanda een warme douche genomen, zalig! En doordat het zo onverwacht was nog zaliger

Morgen worden we weer in het Muhima hospital verwacht voor 2 nacht-shiften. We hopen op veel kindjes.

Groetjes en tot snel!

Eerste dagen in Muhima hospital

Muraho!

Na drie dagen intesieve arbeid, vinden we nog eens momentje om te laten weten aan la Belgique, hoe het met ons gaat!

Dag 1 in het Muhima hospital, werden we ontvangen door Dorothy. Zij bracht ons naar de Staf-vergadering, dit is een soort overdracht van de nacht-shift naar de dag-shift, die elke ochtend plaatsvindt. Wij verstaan er meestal niet veel van, aangezien er veel Kinyarwanda gesproken wordt. Daarna gingen we met de vele Rwandese vroedvrouw-stagaires naar de salle d'accouchement. Die eerste dag wasvrij chaotisch, we zagen de logica van de manier van werken niet echt in. Iedereen liep door elkaar en ging van de patiënt naar de andere dachten wij. De verloskamers zijn vrij klein, er staan 3 verlostafels naast elkaar met enkel een gordijntje tussen. De manier van werken is heel anders, de vroedvrouwen bekijken ons dan ook heel raar als we de vrouwen empathisch proberen te begeleiden. Ze zeggen dat we precies mee aan het duwen zijn bij het aanmoedigen van de vrouw.

We hebben ondertussen al veel meegemaakt, in positieve en negatieve zin. We hebben al hard op onze tanden moeten bijten en de aanpassing aan de 'kalme' Afrikaanse cultuur is ook best moeilijk met momenten. Iedereen is wel heel vriendelijk, en het lukt ons telkens om een goede band op te bouwen met de parturiënten. Dit geeft dan ook echt voldoening.

We hebbendinsdag ontdekt dat er in de chaos toch een structuur zit, en dat elke student een eigen parturiënte opvolgt. We waren enrom opgelucht dat we op die manier dan toch ook eens een bevalling mochten doen! Dus gisteren was het dan ook zover, we volgden elk onze eigen parturiënte, en deden bijna op hetzelfde moment onze eerste Rwandese bevalling!Het was heel spannend aangezienwe een heel supportersteam achter onshadden staan van nieuwsgierige Rwandese studenten, die op onze vingers kwamen kijken. Maar al bij al brachten we het er goed van af. Jolie heeft ook voor de eerste keer kunnen hechten! En voor alle nieuwsgierigen thuis, de kindjes heten niet Catherine en Jolie, maar ze krijgen pas de achtste dag na de geboorte een naam toegewezen door de papa.

We hebben ook al twee keer de taxi-moto genomen, en we lachen ons telkens een breuk! Het lachertje van de week: vandaag wandelden we op straat, en zoals altijd gaapte iedereen ons weer aan.. tot plots een man met de auto tegen een paal botste omdat hij ons zo in de gaten had. We konden niet meer van het lachen!

De zusters blijven zich zorgen maken of we wel genoeg eten in dit tropische klimaat, kortom: we worden hier echt in de watten gelegd!

Gepetto is sinds twee dagen vermist... wordt vervolgd...

Nu gaan we nog wat rusten want om 17 u worden we verwacht voor onze 14 uur lange nachtshift. We zijn weer benieuwd wat ons te wachten staat!

Dikke zoen en tot snel!

Catherine en Jolie

dag 1

Een eerste teken van leven, na al heel wat avonturen. Gisterenavond zijn we goed aangekomen bij de zusters na een spannende taxirit. Onze koffers zaten al in de koffer van de auto voordat de taxi-chauffeur had begrepen waar we naar toe moesten, we moesten en zouden met hem mee rijden. Na wat zoeken kwamen we dan toch bij de zusters terecht, die ons hartelijk en met open armen hebben ontvangen. Dit gaf ons direct een goed gevoel! Ze boden ons meteen een maaltijd aan, waarbij er al volop gedanst en gezongen werd, we waren overweldigd en keken met kippenvel en een krop in de keel toe. Erna mochten we rustig gaan slapen en maakten kennis met onze kamergenoot, de hagedis, we doopten hem de Gepetto.

Deze morgend werden we weer in de watten gelegd door de zusters en kregen we een uitgebreid ontbijt. We werden meteen ook uitgenodigd voor een viering, die ons beiden weer kippevel bezorgde. Het was een en al zang en dans, prachtig !

Na de mis besloten we een eerstemaalkennis te maken methet Muhima hospital. We hadden de indruk dat hoe verder we wandelden, hoe meer armoede we tegen kwamen. Dit raakte ons beiden. Na een lange tocht bereikten we het ziekenhuis. We werden toch even stil bij het zien van de voorzieningen in het Muhima Hospital. We maakten kennis met een van de vroedvrouwen en wachten in spanning maandachtochtend af.

De rwandese bevolking is naar onze eerste ervaringen zeer behulpzaam en vriendelijk. Ze verdenken ons er van een tweeling te zijn en het woord babyface is al meerdere keren gevallen.

Vanavond gingen we eten in een restaurantje, de Karibu. We mochten ons bedienen aan een rijkelijk buffet en dat alles voor maar 2,5 euro. We aten heel lekkere maar voor ons onbekende dingen. Jummie.

We zagen net dat de Gepetto van plan is om weer de nacht bij ons door te brengen.

Veel liefs, tot snel

Jolie en catherine

Welkom op onze blog!

Welkom op onze reisblog,

Ons Rwandese avontuur komt steeds dichterbij, en op deze manier willen wij jullie op de hoogte houden van onze belevenissen.

Groetjes,

Catherine en Jolie!