Hallo allemaal,

Onze derde week zit er ook weer al op! We waren van plan om de week te starten met twee nachtshiften. Een daarvan konden we volbrengen en was een vruchtbare nacht (elk 3 en 4 bevallingen gedaan), maar helaas kwam van de volgende niets in huis aangezien Jolie haar gezondheid dat niet toeliet. We vertrokken met een koortsige Jolie, en al na een uurtje, viel ze flauw. Een hele rompslomp aan medische zorgen door onze bezorgde collega's ging van start. We moesten en zouden daar blijven totdat ze labo-resultaten over haar bloed hadden. Dit leverde niets op, ze konden ons gelukkig vertellen dat het geen malaria was, een andere diagnose bleef uit. De dokter VROEG ons zelfs of jolie misschien de griep had? Net als hij ons dit niet kon vertellen, hadden ook wij hier geen antwoord op. We besloten terug naar de zusters te gaan en vroeg in ons bedje te kruipen. Dit ziek zijn duurde nog twee dagen, maar ondertussen is ze terug kiplekker.

We besloten vrijdag een dagdienst te doen. Deze begon met een heus feest tijdens de staffvergadering, dit om te vieren dat 8 dokters opnieuw gaan studeren. We begrepen er niets van maar kregen wel allerlei drankjes en typische lekkernijen van hier. We waren alweer vergeten hoeveel studenten er wel niet zijn tijdens de dagshiften, er werd gevochten voor bevallingen. Wel zat de sfeer er goed in, het begint enorm goed te klikken met de vroedvrouwen van de dienst.We horen langs alle kanten onze namen, en ze nodigen ons uit om dezelfde shift te doen als hen. Ook zaterdag deden we een dagdienst, die begon heerlijk! Samen begeleidden we een mevrouw die beviel van haar vijfde kindje. De bevalling verliep heel rustig en intiem, we konden volledig onze eigen werkwijze toepassen, aangezien we alles zelfstandig mochten doen. We pasten zelfs skin to skin toe direct na de geboorte, hier echt wel uitzonderlijk.

Ondertussen zitten we elk aan 20 bevallingen, deze beginnen ook steeds vlotter te gaan. Ook hechten doen we nu zelfstandig. Nog ietsheel tof is wanneer we onze patiënten achteraf terug zien en we hartelijk begroet worden!

We maken spijtig genoeg ook elke dag de minder fijne kanten van ons beroep mee. Zo hielpen we een vroedvrouw met het begeleiden van een bevalling van een kindje dat drie dagen overleden was, wat voor ons ook weer erg moeilijk was. We maakten een placentaloslating mee, er werd een kindje met anencephalie geboren, jolie ontdekte een placenta bipartita, en zo zagen we reeds vele verschillende complicaties.

We hebben al verschillende keren gemerkt dat onze shiften niet altijd stoppen bij de uren die we kloppen in het ziekenhuis, maar 's nachts zijn wij nog erg actief. Vannacht deed Jolie een bevalling in het Engels (in haar dromen weliswaar, maar levensecht), ze besefte dat ze toch wel wat moe was om de bevalling volledig te doen en besloot dan maar verder te slapen. Ook Catherine maakte een helse nacht mee, en had vannacht een bloeding. Ze riep om hulp, maar niemand kwam. Jolie lag met de slappe lach naast haar. En geloof me, dat was niet de eerste keer. We roepen geregeld dingen in onze slaap van verloskundige aard. Een van de eerste keren riep Catherine luidkeels 'Pas encore!!!!', even later wist ze niet wat doen omdat de stroom was uitgevallen. Ook heel dikwijls: 'Jolie/Catherine, waar ben je?'. We hebben met andere woorden een actieve droomwereld, Lariam?

Vanaf vandaag tot dinsdag zijn we vrij. We bezochten vandaag het Kigali Genocide Memorial. Dit was erg pakkend, we werden stil bij het zien van alle foto's, de kledij en de menselijke resten van de slachtoffers. We hadden er eerder nog niet bij stilgestaan dat de vroedvrouwen waarmee we werken, onze parturiënten en zovele mensen op straat vaak van die specifieke generatie zijn dat zij dit allemaal op hun eigen manier hebben beleefd, en hier voor de rest van hun leven door getekend zullen zijn. Dit deed ons des te meer beseffen dat die verschrikkelijke tijden hun gedrag van nu wel degelijk mee bepaald. Hun eerlijkheid, vriendelijkheid, warmte voor elkaar, gelovigheid, ondernemingsgezindheid en oog voor verandering zijn opmerkelijk.

We hebben vrijdag voor de eerste keer moeten meedansen met de Afrikaanse zusters tijdens een feestmaaltijd. Waarbij ze heugelijk zaten te glimmen, dit appreciërden ze heel erg!

Nu gaan we eten in ons stam-restaurant, de Karibu.

En voor alle nieuwsgierigen, Gepetto blijft uit... We krijgen nu vooral veel vieze duidendpoten op bezoek. Gepetto verwanten lopen hier wel rond, ook veel baby-hagedisjes, maar we missen de enige echte!

Veel liefs en tot de volgende! x