Een eerste teken van leven, na al heel wat avonturen. Gisterenavond zijn we goed aangekomen bij de zusters na een spannende taxirit. Onze koffers zaten al in de koffer van de auto voordat de taxi-chauffeur had begrepen waar we naar toe moesten, we moesten en zouden met hem mee rijden. Na wat zoeken kwamen we dan toch bij de zusters terecht, die ons hartelijk en met open armen hebben ontvangen. Dit gaf ons direct een goed gevoel! Ze boden ons meteen een maaltijd aan, waarbij er al volop gedanst en gezongen werd, we waren overweldigd en keken met kippenvel en een krop in de keel toe. Erna mochten we rustig gaan slapen en maakten kennis met onze kamergenoot, de hagedis, we doopten hem de Gepetto.

Deze morgend werden we weer in de watten gelegd door de zusters en kregen we een uitgebreid ontbijt. We werden meteen ook uitgenodigd voor een viering, die ons beiden weer kippevel bezorgde. Het was een en al zang en dans, prachtig !

Na de mis besloten we een eerstemaalkennis te maken methet Muhima hospital. We hadden de indruk dat hoe verder we wandelden, hoe meer armoede we tegen kwamen. Dit raakte ons beiden. Na een lange tocht bereikten we het ziekenhuis. We werden toch even stil bij het zien van de voorzieningen in het Muhima Hospital. We maakten kennis met een van de vroedvrouwen en wachten in spanning maandachtochtend af.

De rwandese bevolking is naar onze eerste ervaringen zeer behulpzaam en vriendelijk. Ze verdenken ons er van een tweeling te zijn en het woord babyface is al meerdere keren gevallen.

Vanavond gingen we eten in een restaurantje, de Karibu. We mochten ons bedienen aan een rijkelijk buffet en dat alles voor maar 2,5 euro. We aten heel lekkere maar voor ons onbekende dingen. Jummie.

We zagen net dat de Gepetto van plan is om weer de nacht bij ons door te brengen.

Veel liefs, tot snel

Jolie en catherine